τάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...

Πρώτο Post του 2010??

Ναι?? Ok!

Εκεί που πάς να παρατήσεις κάτι, λίγο πρίν το τέλος, εκείς που λές "Σε βαρέθηκα", "Σε μισώ", "Δεν έχω χρόνο", "Θα φύγω"...έρχετε ένα φιλί,μια αγκαλία,μια φράση,ένα απλό,λίτο μα πάνω απ'όλα αληθινό : "σ'αγαπώ" που όσο και βγένει απο τα χείλη σου ,πνιγμένο στα δάκρυα και στη θλίψη των ματιών σου, για να σώσει την ζωή σου ή να δώσει παράταση στον αργό ,επώδυνο θάνατό σου...
.
.
.
Και έτσι αυτό το blog ξεθάβετε απ'τις στάχτες του και αναγεννάται απο μια καλή κουβέντα που θα ακούσω απ'το πουθενά, ένα "μπράβο" ένα "γιατί το σταμάτησες?" χαρίζοντας μου ένα χαμόγελο και δίνοντας μου την δύναμη να συνεχίσω να γράφω.

Μόνο για αυτό γράφω αυτό το ανούσιο,αλλά για μένα σημαντικό κείμενο για να ευχαριστήσω την ψυχή που μου έδωσε χαρά χθές το βράδι και που μου ζωγράφησε ένα χαμόγελο στο εδώ και καιρό θλίμμένο προσωπάκι αυτού του blog...

...σαν ναυαγοσώστης:



Υ.Γ 1 Ευχαριστώ

Υ.Γ 2 :)